مونونوکلئوز عفونی یا بیماری بوسه یک بیماری عفونی است که دهان را تحت تاثیر قرار میدهد و میتواند در هر سنی رخ دهد. با این حال، شیوع آن در بین جوانان بیشتر است. عامل ایجاد کننده این بیماری، ویروس اپشتین بار است. به همین دلیل، مونونوکلئوز در بسیاری از منابع با نام “بیماری بوسه” نیز
مونونوکلئوز عفونی یا بیماری بوسه یک بیماری عفونی است که دهان را تحت تاثیر قرار میدهد و میتواند در هر سنی رخ دهد. با این حال، شیوع آن در بین جوانان بیشتر است. عامل ایجاد کننده این بیماری، ویروس اپشتین بار است. به همین دلیل، مونونوکلئوز در بسیاری از منابع با نام “بیماری بوسه” نیز شناخته میشود. مونونوکلئوز از طریق تماس با بزاق فرد آلوده منتقل میشود. بوسیدن یکی از راههای انتقال این بیماری است، اما راههای دیگری مانند اشتراک گذاری ظروف غذا و نوشیدنی نیز وجود دارد. دوره نهفتگی ویروس اپشتین بار دو تا شش هفته است. به این معنی که ممکن است فرد تا شش هفته پس از ابتلا به ویروس، هیچ علامتی را تجربه نکند.
ویروس اپشتین بار از خانواده ویروسهای تبخال است و سلولهای مخاطی و لنفوسیتهای دهان را آلوده میکند. پس از آلوده شدن غده ای عفونی در دهان شما شروع به رشد می کند.
عوامل انتقال بیماری شامل مخاط دهان و بینی، خون و مایع منی است. بنابراین، هر نوع تماس نزدیک با افراد آلوده میتواند به انتقال بیماری منجر شود. عطسه، سرفه، انتقال خون، پیوند اعضا و استفاده از لیوان یا ظروف غذای مشترک نیز میتوانند راههای انتقال بیماری باشند. با این حال، در شرایط عمومی و با رعایت فاصله، انتقال بیماری بسیار کمرنگ است.
افرادی که در محیطهای پررفتوآمد یا مراکز درمانی حضور دارند و یا سیستم ایمنی ضعیفی دارند، به طور عمومی در معرض خطر بیشتری قرار دارند. معمولاً هر فرد تنها یک بار در زندگی به این ویروس مبتلا میشود و پس از بهبودی، آنتیبادیهای تولید شده در بدن میتوانند تا پایان عمر فرد را در برابر این بیماری محافظت کنند.
در حالی که برخی از افراد ممکن است فقط علائم خفیفی را تجربه کنند، برخی دیگر ممکن است علائم شدیدتری داشته باشند. در زیر به برخی علائم می پردازیم:
در حالی که هیچ راه قطعی برای پیشگیری از مونونوکلئوز وجود ندارد، اقدامات احتیاطی خاصی می تواند خطر ابتلا به این بیماری را کاهش دهد.
در اینجا چند نکته برای پیشگیری از مونونوکلئوز آورده شده است:
در حالی که هیچ واکسنی برای مونونوکلئوز وجود ندارد، اکثر افراد فقط یک بار در طول زندگی خود به این بیماری مبتلا می شوند. پس از ابتلا به مونونوکلئوز، بدن شما آنتی بادی هایی تولید می کند که به شما در برابر عفونت های بعدی کمک می کند.
معاینه فیزیکی: پزشک شما علائم شما را بررسی می کند و به دنبال علائم مونونوکلئوز مانند تب، گلودرد، تورم غدد لنفاوی و بثورات پوستی می گردد.
آزمایش خون: آزمایش خون می تواند به پزشک شما در تشخیص مونونوکلئوز کمک کند. این آزمایش به دنبال آنتی بادی هایی است که بدن شما در پاسخ به ویروس اپشتین بار تولید می کند.
استراحت: استراحت کافی برای بدن شما ضروری است تا بتواند با ویروس مبارزه کند. تا زمانی که احساس خستگی می کنید، در خانه بمانید و از فعالیت های شدید خودداری کنید.
مایعات: نوشیدن مایعات فراوان به هیدراته ماندن بدن شما و جلوگیری از کم آبی بدن کمک می کند. آب، آب میوه و چای گزینه های خوبی هستند.
داروهای بدون نسخه: داروهای بدون نسخه مانند استامینوفن یا ایبوپروفن می توانند به کاهش تب و درد کمک کنند.
درمان های خانگی: درمان های خانگی مانند غرغره آب نمک یا دمنوش های گیاهی می توانند به تسکین گلودرد کمک کنند.
آنتی بیوتیک ها: آنتی بیوتیک ها برای درمان عفونت های باکتریایی استفاده می شوند. مونونوکلئوز یک بیماری ویروسی است، بنابراین آنتی بیوتیک ها معمولاً تجویز نمی شوند. با این حال، اگر دچار عفونت باکتریایی ثانویه شوید، پزشک ممکن است آنتی بیوتیک تجویز کند.
داروهای کورتونی: داروهای کورتونی مانند پردنیزون می توانند به کاهش التهاب کمک کنند. این داروها معمولاً فقط در موارد شدید مونونوکلئوز تجویز می شوند.
در بیشتر موارد، مونونوکلئوز بدون هیچ گونه عوارضی در عرض چند هفته برطرف می شود. با این حال، مهم است که در طول دوره بیماری به بدن خود گوش دهید و استراحت کافی داشته باشید.
ارسال نظر شما
مجموع نظرات : 0 در انتظار بررسی : 0 انتشار یافته : 0